Els was administratief medewerker bij een buurtcentrum toen zij in september 2012 de diagnose borstkanker kreeg. Thuis vond zij helaas niet de steun die zij nodig had: “Ik was getrouwd met iemand met wie gezond al moeilijk te leven viel. Een maand na mijn diagnose heb ik hem het huis uitgezet en besloot ik te scheiden.” Tijdens haar kankerbehandelingen kreeg Els te maken met veel bijkomende kosten, waardoor zij geldzorgen kreeg. Als dieptepunt beschrijft Els het ophalen van het middel voor de behandeling van haar door bestralingen verbrande borst. In de apotheek moest zij hiervoor een eigen bijdrage van € 90 afrekenen die ze niet kon betalen.

Gedurende haar behandelingen kon Els een jaar lang niet werken en was zij veel van huis. Zij heeft in deze periode op verschillende manieren zelf hulp georganiseerd. Zo boden vrijwilligers van het buurtcentrum aan op haar kinderen te passen. Els besloot op dit aanbod van haar collega’s in te gaan. Om haar geldzorgen weg te nemen ondernam Els ook stappen: “Toen ik het niet meer overzag, heb ik administratieve thuishulp ingeschakeld. Ik maak nu nog steeds gebruik van het overzicht dat ik van hen kreeg.”

Sinds een aantal jaar zet Els zich in voor het thema verborgen armoede. Dit doet zij onder andere door haar verhaal te delen in talkshows, de Tweede Kamer en voor Stichting Anders. Els benadrukt dat het niet nodig is je te schamen voor geldzorgen terwijl je een baan hebt: “We houden met elkaar het idee in stand dat je iets niet goed doet als je werkt en toch niet rond kunt komen. Dat je door te werken altijd een goed leven hebt en zelf de regie, klopt niet meer in deze tijd.”